27 Şubat 2009 Cuma

Koşuyorum...


Bu gün yağmur boşuna yağıyor…

Hayatın 1 anlamı yoktur, sadece deneyim onu anlamlandırabilir. 1 çift kanat çırpışı, bir çocuk oyunu, bir öpüş ya da bir gülüş…

Öksüre öksüre kan tadıyla ve üstünde tonlarca yükle kalktım sabah.

Bu sabah yalnızlığın kocaman elleri var. Bir hayalet gibi imge. Bir var 1 yok, biraz var biraz yok. Hiç bilinmiyor, hiç bilmiyor, hiçbir şeyi… Sorulara hep soru ile yanıt veriliyor. Belki de imgenin hiç olmadığı sonucuna varıyorum.

Bu yağmur bu gün boşuna yağıyor…
Yanıtsızlıklar ve anksiyete sadece yaşamın kuşatmasını güçlendiriyor. Oysa benim tek işim hayata karşı direnmek. Hiçliğinde bir ezgisi var, her rastlantının biraz zorunluluğu varsa. İşaretler kayıp.

Yağmuru da sevmedim bu sabah, anlamsızlığı da. Hayat artık geri çekilsin. Ben hiçliğin koyu karanlığına kendimi teslim etmeden.

Hiç yorum yok: