'sadece seninleyken yalniz olabiliyorum'

Çocuk, çocukken

kollarını sallayarak yürürdü.

Derenin ırmak olmasını isterdi...ırmağın da sel...ve şu birikintinin de deniz olmasını.

Çocuk çocukken...çocuk olduğunu bilmezdi.

Her şey yaşam doluydu.Ve tüm yaşam birdi.Çocuk çocukken...

hiçbir şey hakkında fikri yoktu.

Alışkanlıkları yoktu.Bağdaş kurup otururdu.

Sonra koşmaya başlardı.Saçının bir tutamı hiç yatmazdı,ve fotoğraf çektirirken poz vermezdi.Çocuk çocukken...şu sorulara sıra gelmişti.

Neden...ben benim de...sen değilim?Neden buradayım da...orada değilim?Zaman ne zaman başladı?Ve mekan nerede bitiyor?Güneşin altındaki yaşam...sadece bir rüya mı?Gördüklerim,duyduklarım, kokladıklarım,sadece dünyadan öncekidünyanın bir görüntüsü mü?Gerçekten kötülük var mı?Gerçekten kötü insanlar var mı?NasıI olur da...ben olan ben...ben olmadan önce var değildim?Ve nasıI olur da...ben olan ben...bir zaman sonra ben olmayacağım.

Çocuk, çocukken, ıspanağı, bezelyeleri,sütlacı ve karnabaharıağzında geveleyip dururdu.

Ama şimdi hepsini yiyor.Üstelik de mecburiyetten değil.

Çocuk çocukken bir keresinde

yabancı bir yatakta uyandı...ve şimdi hep tekrar uyanıyor.

Bütün insanlar güzel görünürdü,şimdi ise sadece bazen.Cenneti gözünün önüne getirebiliyordu,şimdi ise tahmin ediyor. Hiçliği düşünemezdi...bugün ise ürküyor.

Çocuk çocukken zevkle oyun oynardı.Şimdi ise ancak iş yapınca

yoğunlaşabiliyor.

Çocuk çocukken...beslenmek için...elma ve ekmekle yetinirdi. Aslında halen de öyle. Şimdi bile hala taze ceviz yiyince dili kabarıyor.

Ve hala bir dağın tepesindeyken daha yüksek bir dağın özlemini çekiyor.Büyük şehirdeyken,daha büyük bir şehri özlüyor ve bu hep böyle devam ediyor.

Bir ağacın tepesinde,bugün de olduğu gibi, ellerini büyük bir coşkuyla kirazlara uzatıyor. Yabancılardan çekinirdi,ve halen de çekiniyor.

İlk karı beklerdi,ve hala da bekliyor.

Çocuk çocukken ağacı,

bir mızrak darbesiyle titretirdi.

Hala da öyle titretiyor...

Der Himmel Uber Berlin / Wings of Desire