bitiyordu, kara 1 tül perde gibi...

hep bize karşı mutsuzdu, insanlık. oysa sanal dünyada havai fişekler patlıyordu.
kör 1 maskeli balo vardı, entelelktüel ufuklarda. otomatik şiirlerin ve masal kuşlarının uzağında.
akademi diş kırıyordu, tarafı belirsiz bir medyanın öbeğinde. jürilere ve kuzgunlara karşı sevgi ve nefret ilişkileri vardı şehirlerde.
zaman kafatasıma basınçlı bir su dalgası gibi boşalıyorken, bense ağız dolusu sustum, hiçe.