varlığın hiç 1 sağlaması yok...

anlam yoksa bu hayatta, bahane mi aramalı tüm var oluşa? eksik gedik yıkık ümitlerdi, ki onları kaybetmitim tam 8 yaşında yırtık 1 gömlek cebinden, aşağıya, aşağıya, tam dibe, magmaya...

inançsız değildik aslında, vardı hep hükmü vuslatın tabutumuzda. ama yanıyordu ufukta koca 1 dünya ve Tanrı bize sadece gözlemci vasfı yüklemişti. ki o zaman bellek zayıftı, algı seyrelmiş. annemin kestiği 1 portakalın kokusunu anımsıyorum ve bitmez geceleri ve alkolün çaresizliğini ve ölü spermlerler kadar boş yalnızlığını hiç'in...

bir yaşam olsa, inan biz orada olamazdık, ey sevgili ölüm!!!