16 Şubat 2010 Salı

çok üzgünüm hayattan..


yıkımın ardından felaket sonrasına dönmüş lunaparkıma gezintiye çıktım. koah'lı ciğerin zor soluk alıyordu havaya karışmış kül bulutlarından, duman artıklarından.

post-endüstriyel bir kabusun, psikopatolojik parçacıkları, uzun bir şehit listesi, iletişimsizlik abideleri, yalnızlığın heybetli hayaletleri ve sancı ve sancı ve susuş.

körler diyarından şehre insan taşıyan, bir yaşayan ölü beni taşıyan vapurlar boyu, susuş.

Hiç yorum yok: