Eylül için bir kültür devrimine mi özlem?

Eylül bu günlerde en sevdiği şarkının ‘toz pembe hayaller’ olduğunu söyledi. Kral tv izliyormuş klipi…
Pembe kız çocukların rengi oldu artık. Çoraplar, etekler, tokalar, çantalar hep pembe. Barbie’den Vinx’e bir dönemsel model ve buna bağlı gelişen kültür.

Bense hep Eylül ile yan yana geldiğimde düşünce hastalığına yakalanıyorum, yine. Sait Faik’i düşünüyorum nedensiz. Derin bir melankoli kaplıyor tüm varlığımı. Bunun şarkı ile ilgisi yok, sadece yaşam ile alakası var. Yutkunuyorum, gam çöküyor içime. 9 yaşında kızların Portishead, Pink Floyd dinleyecek hali yok. Her zaman dediğim gibi ‘her şey olması gerektiği gibi oluyor’.
Bu yalnız dünyada, herkes kendini büyütüyor. Bense hep yapamadıklarımıza üzülüyorum. Neyse, kahır…
İsterdim her yolda olayım, yolcu olayım bu hayatta, zararım yek kendime olsun.
Söz artık ‘bazen’ değil, çoğu zaman kifayetsiz kalıyor.

Açıyorum ekranı manken devşirmesi kadın acı gerçekliği açıklıyor: toz pembe hayaller vardı, pembesi gitti tozu kaldı…