Oscar Dominguez ve Pianolar 5

yaşlı adamın suratı geceye akıyor. kafa tasında var koca bi krater. sakalları ile karışıyor geceye ve bana Dostoyevski'yi anımsatıyor hep; neden siz.

piyano topografyaya erimiş, mekanın dış-uzay çizgilerini çekiyor. bu akışkanlık onun dişiliğinin delili dibi.

çorak ağaç; adamın kaderini bağlamış, dolgun hatlı kadının yaşlılıkla solan bedeni olabilir. sol köşede falloktik süsü vrilmiş karaltı -ki kesin dişil- kadının bedenden ve zamandan bağımsız ruhunun silüeti olabilir.

peki yanan o küçük ateş, alev parçası ne?

sonuçta gece çöktü çöküyor, hatta dili yutmak için hazır bekliyor silüetleri.

çöktüğünde sonsuz gece, geriye sadece piano kalacaktır.

hissiz sanılan ağlayan ezgisiyle hece hece gece...